Γενικά στο reader μου γίνεται ένας χαμός μετά από δηλώσεις κάποιων Γερμανών ότι μπορεί η Ελλάδα να δώσει κάποιο νησί της, όπως π.χ. την Κέρκυρα, και να ξεχρεώσει.
Εγώ λοιπόν προτείνω να δώσουμε την Ικαρία. Και αυτό για δύο λόγους:
Μετά από λίγο καιρό θα μπορέσουμε να τους ζητήσουμε λεφτά για να δεχτούμε το νησί πίσω. Φαντάζεστε τους Γερμανούς που τα πάντα τα κάνουν οργανωμένα, με ρολόι κ.λ.π., να μπλέξουν με τους Ικαριώτες; Θα πάθουν μαζικά εγκεφαλικά… Φανταστείτε τη Μέρκελ να πάει σε καφετέρια να παραγγείλει καφέ και να της πούνε… “φτιάξε εσύ… και κάνε και για μένα ένα αν δε βαριέσαι…”
Ακόμα και αν αυτό δεν πιάσει και οι Γερμανοί έχουν αντοχές, έτσι κι αλλιώς το 2012 η Ικαρία θα κάνει επανάσταση για να γίνει ανεξάρτητο κράτος… Και αν ακολουθήσουμε την προηγούμενη ιστορία (1912), μετά από λίγους μήνες αφού θα έχει απελευθερωθεί από τον κατακτητή, θα επανασυνδεθεί με την Ελλάδα… Έτσι θα είμαστε όλοι ικανοποιημένοι (και οι Ικαριώτες και οι υπόλοιποι Έλληνες). Άσε που θα επαληθευτεί και το σενάριο του Ikarian Gangster 😀
Λίγο – πολύ οι περισσότεροι από εμάς έχουμε χρησιμοποιήσει κάποια στιγμή κάποιο ανοιχτό wifi που υπάρχει στη γειτονιά μας για κάποιο λόγο. Όμως, θέλω να πιστεύω, ότι κανείς δεν το κάνει αυτό σε μόνιμη βάση, αλλά σε κάποια περίπτωση ανάγκης, όταν π.χ. πέφτει η δική μας adsl.
Δυστυχώς όμως δεν είναι λίγες οι φορές που έχω ακούσει γνωστούς μου που μόλις αγόρασαν laptop να χαίρονται που δεν χρειάστηκε να αγοράσουν και μια σύνδεση στο internet, αφού έχει ο γείτονας τους. Ακόμα χειρότερα, τελευταία κάποια γνωστή μου είχε θυμώσει επειδή ο γείτονας κλείδωσε το wifi του με αποτέλεσμα να χάσει τη σύνδεσή της… εγκληματίας, ε;
Φαίνεται λοιπόν ότι τέτοια παραδείγματα υπάρχουν και στο εξωτερικό. Παρακάτω λοιπόν ένα απόσπασμα από ένα από τα αγαπημένα μου podcast, το Tech Guy με τον Leo Laporte:
Εντάξει, θα το διαβάσατε και από τη Χριστίνα, επιστρέψαμε τελικά στην Ελλάδα. Είχα υποσχεθεί φωτογραφίες:
Περάσαμε πολύ καλά, είδαμε ελάχιστα πράγματα που δεν μας αρέσανε, ενώ αντίθετα είδαμε πάρα πολλά που πάθαμε σοκ και αναρωτιόμασταν που ζούμε τόσα χρόνια.
Στα μείον είναι η επιστροφή στην πραγματικότητα της Ελλάδας, αφού μετά από μια σύντομη βόλτα στο κέντρο για κάποια δουλειά μου ήρθε να χτυπάω το κεφάλι μου στον τοίχο, καθώς και το ότι δυστυχώς έχασα το WordCamp… Διάβασα όμως πολύ καλά λόγια και χάρηκα, συγχαρητήρια στα παιδιά που ασχολήθηκαν με τη διοργάνωση!
Μετά το overdose στα ψώνια και την οικονομική μας καταστροφή (δεχόμαστε donations :p), είπαμε να πάμε και σε κανένα μουσείο. Κατ’ αρχήν πρέπει να πω ότι τα μεγάλα μουσεία του Λονδίνου έχουν συνήθως δωρεάν είσοδο στο μεγαλύτερο μέρος τους και είσοδο μόνο σε special events (π.χ. κάποιες προβολές ή προσωρινές εκθέσεις) και σε guided tours. Επίσης, όταν λέμε για μουσείο εδώ, μιλάμε για πραγματικά μεγάλα μουσεία, που για το καθένα χρειάζεσαι ολόκληρες μέρες για να δεις όλα τα εκθέματα (για το Βρετανικό μάλλον θέλεις εβδομάδες). Τα περισσότερα τους έσοδα έρχονται από χορηγούς και από τα ψώνια που κάνει κανείς μέσα. αφού είναι φυσικά γεμάτα με μαγαζιά σουβενίρ, έχουν τις δικές τους καφετέριες, εστιατόρια κ.λ.π.
Natural History Museum
Αποφασίσαμε να ξεκινήσουμε με το μουσείο φυσικής ιστορίας (Natural History Museum). Είχαμε στην αρχή λίγο άγχος για το πως θα πάμε, αν και το site λέει σε ποιον σταθμό να πας κ.λ.π. Όταν όμως φτάσαμε στο μετρό, είδαμε έναν πίνακα με τα αξιοθέατα και μουσεία του Λονδίνου και το πως θα πας στο καθένα, ποιο συρμό, από ποια πλατφόρμα, για ποιο σταθμό κ.λ.π. Αυτό είναι οργάνωση…
Φτάνοντας διαπιστώσαμε ότι η περιοχή έχει πολλά ακόμα μουσεία, και μάλιστα το μετρό έχει έξοδο έξω από το καθένα και ταμπέλες που σε καθοδηγούν. Ακόμα και έξω στο δρόμο, υπήρχαν ταμπέλες παντού για το πως θα βρεις την κάθε είσοδο. Δεν υπάρχει περίπτωση να χαθείς!
Το μουσείο φυσικής ιστορίας είναι απλά ΑΠΙΣΤΕΥΤΟ! Και δεν είναι μόνο για τα άπειρα εκθέματα, αλλά και για τη γενικότερη δουλειά που έχει γίνει. Απίστευτα δημιουργικοί τρόποι για να σε βάλουν στο κλίμα του τμήματος που επισκέπτεσαι, interactivity παντού, γεμάτο touch screens και άλλων gadget που σου δίνανε συνεχώς πληροφορίες για το τι βλέπεις, ρομπότ (το ρομπότ του T-Rex όλα τα λεφτά!)… γενικά μοναδική εμπειρία. Ακόμα και να πας μόνος χωρίς κάποιον οδηγό, ουσιαστικά το μουσείο είναι τόσο οργανωμένο που πρακτικά σε καθοδηγεί για το τι θα δεις μετά και δεν χάνεις καμία λεπτομέρεια.
Αντίγραφο 1 προς 1 της Σεληνακάτου
Αφού ήμασταν στην περιοχή, βγαίνοντας μετά από αρκετές ώρες από το φυσικής ιστορίας, μπήκαμε ακριβώς δίπλα, στο Museum of Science. Πραγματικά, μπορείς να χαθείς εκεί μέσα. Στα ίδια πρότυπα με το προηγούμενο, όμως τα εκθέματα είναι πιο κοντά στα ενδιαφέροντά μου, οπότε μια πώρωση την είχα. Και εκεί τα πράγματα που μπορείς να κάνεις είναι πολύ περισσότερα, αν και είναι η χαρά του παιδιού. Πειράματα, ρομποτικά virtual τρενάκια του τρόμου (μπήκα σε ένα τέτοιο :D), αίθουσα IMAX… πολλά.
Δυστυχώς η μέρα τελείωσε πολύ γρήγορα… Καταλήξαμε για φαγητό σε ένα “Fresh Pizza Company”, στο οποίο πληρώνεις 6.5 λίρες και τρως όσο θέλεις από ένα μπουφέ, κυρίως με ιταλικά πιάτα και πίτσες. Αρκετά καλό σε ποιότητα και ιδανικό για πεινασμένους Έλληνες (πρέπει να τρομοκράτησα λίγο τα διπλανά τραπέζια :p).
Φυσικά έχουμε και άλλες μέρες εδώ, οπότε η πλύση εγκεφάλου θα συνεχιστεί…
Λένε ότι ο καλύτερος τρόπος να μάθεις μια πόλη είναι να χαθείς. Έτσι λοιπόν και εμείς εχθές φροντίσαμε να χαθούμε με τον πιο γρήγορο τρόπο: Αρχίσαμε να παίρνουμε συγκοινωνίες στην τύχη… Πλάκα είχε!
Σε γενικές γραμμές απομακρυνθήκαμε αρκετά από το κέντρο για να δούμε τι γίνεται. Οι εντυπώσεις μου εξακολουθούν να είναι μόνο θετικές από αυτή την πόλη. Ο περισσότερος κόσμος ευγενικός, πολλοί πολιτισμοί και κουλτούρες ανακατεμένες, καθαριότητα…
Τρεις μέρες τώρα που χρησιμοποιούμε συνέχεια συγκοινωνίες έχουμε ακούσει 4 φορές κόρνα αυτοκινήτου. Και έχουμε περάσει από peak κίνησης στο κέντρο του Λονδίνου (το οποίο είναι πολύ πιο χαλαρό από κάποια σημεία στην Αθήνα). 4 φορές!!!
Γενικά πολύ ήσυχα παντού, σε εμπορικό κέντρο που σταματήσαμε για καφέ παρατηρούσαμε πόσο λιγότερη φασαρία έχει σε σχέση π.χ. με το mall στην Αθήνα που ακούς κραυγές από παντού.
2 μέρες με τη Χριστίνα περάσανε με πάρα πολύ shopping. Σε γενικές γραμμές οι τιμές δεν έχουν πολύ μεγάλες διαφορές (είναι λίγο φθηνότερα), όμως παίζουν απίστευτες εκπτώσεις (70% κάτω σε πολλά επώνυμα ρούχα), καθώς και πράγματα που δεν υπάρχουν στην Ελλάδα.
Για την ώρα καθόμαστε σε ένα καφέ, αρκετά κυριλέ, με πολύ καλή μουσική (δίπλα έχει αίθουσα για live) και οι τιμές είναι π.χ. καπουτσίνο 2 λύρες, εσπρέσο 1 κ.λ.π. Συγκεκριμένα είναι το Roadhouse Cafe. Νομίζω ότι στην Ελλάδα ανάλογη καφετέρια θα χρέωνε 2πλα+.
Για να μην μιλήσω για εξυπηρέτηση… γενικά, όχι μόνο στο συγκεκριμένο μαγαζί, παντού άψογα!
Πριν λίγο είδα και ένα ταξί με διαφήμιση της Ελλάδας και αναρωτιόμουν μήπως βάση της οικονομικής μας κατάστασης σαν χώρα, το υπουργείο πολιτισμού έχει κάνει απ’ ευθείας deal με τον ταρίφα… :p
Γενικά, το ότι η Αγγλία είναι ακριβή που ακούω συχνά, ισχύει μόνο για το κόστος διαμονής (ενοίκια κ.λ.π.), κατά τα άλλα μπορώ να πω ότι ακόμα και στα super market είναι πιο φθηνοί από εμάς (ναι, πήγαμε ΚΑΙ σε super market). Χαλαρά όμως από αυτά που έχω δει μπορώ να πω ότι θα μου άρεσε να ζω εδώ.
