Πριν από δύο μέρες έγινα μάρτυρας ενός τροχαίου.

Σε ένα φανάρι, καθώς είχε κόκκινο, τα αυτοκίνητα ήταν σταματημένα μπροστά και ένας νεαρός με μηχανάκι προχωρούσε ανάμεσα στα σταματημένα αυτοκίνητα για να βρεθεί μπροστά. Σιγά – σιγά, με το κράνος του, προσεκτικά κ.λ.π.

Ξαφνικά, μια κυρία άνοιξε την πόρτα του συνοδηγού σε ένα αυτοκίνητο, χτυπώντας τον νεαρό, ο οποίος έπεσε σε διπλανό αυτοκίνητο. Όχι με φόρα, αφού πήγαινε σιγά, όμως αμέσως άρχισε να ζητάει βοήθεια, πηγαίνοντας μόνος του μέχρι το πεζοδρόμιο.

Παρά το ότι το μέρος ήταν γεμάτο κόσμο και οι ιδιοκτήτες / εργαζόμενοι από τα διπλανά μαγαζιά είχαν βγει έξω, τελικά βρεθήκαμε μόνο 2-3 άτομα που έτρεξαν να βοηθήσουν.

Πήγα και προσπάθησα να τον βοηθήσω να κατέβει από το μηχανάκι. Νόμιζα ότι είχε χτυπήσει το πόδι του, και σίγουρα το να πέσει και από το μηχανάκι ή να πέσει το μηχανάκι πάνω του θα ήταν ότι χειρότερο. Δυστυχώς κατάλαβα ότι ο άνθρωπος ούρλιαζε γιατί του είχε κοπεί το ένα δάχτυλο από το χέρι. Υποθέτω ότι η πόρτα χτύπησε στο χέρι του όπως άνοιγε. Εγκληματικό!

Τελικά η κυρία που τον χτύπησε τον έβαλε στο αυτοκίνητό της και πήγανε στο νοσοκομείο. Ελπίζω ότι το παιδί είναι καλά τώρα, ξέρω ότι σε τέτοιες περιπτώσεις αν πας εγκαίρως το πρόβλημα διορθώνεται.

Μετά το πρώτο σοκ, διαπίστωσα ότι είχα γεμίσει με αίματα. Αυτό λοιπόν που μου έκανε φοβερή εντύπωση ήταν το ότι αν και για το παιδί που φώναζε οι περισσότεροι απλά κοιτούσαν, για εμένα που δεν είχα πάθει τίποτα και απλά είχα λερωθεί, αμέσως οι γύρω προσφέρθηκαν να με βοηθήσουν, να μου πουν που έχει βρύση εκεί κοντά κ.λ.π. Τους ευχαριστώ… αλλά δεν είχα εγώ την άμεση ανάγκη για βοήθεια! Μου φαίνεται τραγικό το να υπάρχει ένας χτυπημένος άνθρωπος που φωνάζει για βοήθεια και οι περισσότεροι απλά να τον κοιτάνε, φοβούμενοι μην μπλέξουν με αστυνομία, μην λερωθούν ή δεν ξέρω τι άλλο.

Και αν δεν σας ενδιαφέρει το πρόβλημα του άλλου, να θυμάστε πάντα ότι κάποια στιγμή μπορεί εσείς να είστε στη θέση του και να ζητάτε βοήθεια (δεν το εύχομαι σε κανέναν, συμβαίνει όμως).